Centrum Weterynaryjne Jacka SzulcaBlog

Parwowiroza jest chorobą wirusowa, zakaźną która w szczególności groźna jest dla szczeniąt, niestety często może skończyć się śmiercią.

Kto jest najbardziej zagrożony?

Parwowiroza u psa wywoływana jest przez wirus z rodziny Parvoviridae (CPV-2). Najbardziej podatne na zakażenie są szczenięta między 5 tygodniem, a 6 miesiącem życia. Młodsze psy wraz z mlekiem matki przekazywane mają przeciwciała, natomiast starsze nabywają odporność dzięki wykonywanym szczepieniom. Jednak starsze, nieszczepione psy są również narażone na zakażenie. Choroba ta jest niebezpieczna i jej ciężki przebieg może powodować śmierć psa.

Jakie występują objawy?

Dorosłe osobniki mogą przechodzić zakażenie bezobjawowo, około 10 dni wydalają wirusa z kałem. U młodych psów choroba daje charakterystyczne objawy. Najczęściej obserwowana formą psiego tyfusu jest forma jelitowa, która daje charakterystyczne objawy m.in. apatia, spadek apetytu bądź całkowity jego brak, wymioty oraz intensywne biegunki, które zazwyczaj powoduje zaatakowanie przez wirusa nabłonka jelitowego. Zdarzają się również krwiste biegunki. Następstwem biegunek oraz braku apetytu jest utrata wody i elektrolitów co powodować może odwodnienie szczeniaka. Zakażone zwierzę może mieć wysoką temperaturę, najczęściej występuje ona w początkowej fazie choroby, następnie gdy organizm jest osłabiony i wyniszczony dochodzić może do hipotermii. Bardzo groźnym powikłaniem przewlekłej biegunki może by wgłobienie jelita, a następnie niedrożność.
Rzadziej występującą formą choroby jest postać sercowa. Występuje ona najczęściej w dwóch pierwszych tygodniach życia psa. Wirus, którym szczenię zaraża się najczęściej od matki, atakuje intensywnie dzielące się komórki serca. Objawami zwiastującymi chorobę może być duszenie się i sinienie błon śluzowych.
Rozpoznanie choroby jest dość łatwe zważywszy na charakterystyczne objawy, wiek chorych psów oraz dostępność szybkich testów, które potwierdzają obecność wirusa. W wynikach morfologii charakterystyczna jest leukopenia i limfopenia, która występuje od 2 do 5 dnia choroby.

Jak leczy się parwowirozę?

Leczenie parwowirozy opiera się przede wszystkim na intensywnej płynoterapi, która ma celu uzupełnienie niedoborów i regulacje zaburzeń wodno-elektrolitowych spowodowanych przez silne biegunki i wymioty. Najczęściej chore zwierzę zostaje w szpitalu na hospitalizacji całodobowej. Pacjent otrzymuje również antybiotyk o szerokim spektrum działania, ponieważ wirus osłabia organizm co prowadzić może do wtórnych infekcji. W celu zatrzymania pogłębiającego się odwodnienia i wyniszczenia organizmu, psu podaje się leki przeciwwymiotne oraz leki przeciwbiegunkowe. Ważne jest utrzymywanie odpowiedniej temperatury psa.

Choremu można podać surowice od ozdrowieńca, która zawiera przeciwciała pomagające w walce z wirusem.

Wczesne rozpoznanie, diagnostyka oraz szybkie podjęcie leczenia wyraźnie poprawiają rokowanie dla chorych szczeniąt. Ważne jest, że każda nieleczona parwowiroza zawsze będzie miała przebieg śmiertelny. Świadomość właścicieli o przebiegu choroby, a przede wszystkim możliwości jej zapobiegania jest w tym przypadku podstawą.

Wirus ten jest niezwykle odporny, może on przeżyć w temperaturze pokojowej nawet pół roku. Zwalczyć go można preparatem Virkon oraz łatwiej dostępnym środkiem czyszczącym Domestos, który w swoim składzie ma niszczący wirus podchloryn sodu, jednak niszczy go po minimum godzinie działania. Wirus ten jest bardzo oporny na warunki środowiska, dlatego też, do domu, w którym był obecny pies chory na parwowirozę, nie wolno wprowadzać nowego szczeniaka czy nieszczepionego zwierzaka przez okres minimum 6 miesięcy.